'n Goeie dag aan al die heidene!
Ek het pas aangesluit hier, ek het toevallig 'n skakel na die forum raakgeloop na ek 'n paar links gevolg het oor daai akteur (het nou sy naam vergeet) wat vir Sam Harris op Bill Maher se show aangevat het. Dis nie ter sake nie - dat ek die forum raakgeloop het, is wel.
In elk geval, ek is al van my hoerskooldae 'n ateis. Dit was nie groepsdruk of rebellie teen my ouers of enige van daai klas strooi wat my my geloof laat verloor het nie, nee - ek het bloot net een dag op my stert gaan sit en die hele ding oordink en tot die konklusie gekom dat die hele spul 'n klomp bog is. En dit was ook eintlik die laaste wat ek hoegenaamd my tyd met die topic gemors het. Nie dat dit nie in my gesig gegooi word nie, nee - my pa se broer het twee doktorsgrade in teologie (hy was 'n prof in teologie op Tuks - hoe teenstrydig ‘prof’ en ‘teologie’ ookal in dieselfde sin mag klink.) En die arme perd ignoreer my nou al vir die laaste twee dekades soos die spreekwoordelike stopstraat - hy reken ek’s op 'n eenrigting-straat hel toe; ek dink die laaste paar keer waar ek hom met suiwer logika in 'n hoek gedryf het waaruit hy homself nie kon bullshit nie het 'n bietjie skeef in sy keel gaan sit.
Maar nietemin - my ouers en susters is baie gelowig, maar ek kon nie vir beter ouers as myne vra nie. Hulle weet dat ek 'n ateis is, maar my pa se opinie is dat hy maar net te bly is dat ek my verstand gebruik. Hy het my geleer om krities te dink, en hy neem my nie kwalik dat ek tot die gevolgtrekking oor geloof gekom het wat ek het nie, al strook dit nie met syne nie. Ek kan my punt verdedig, en dis al wat hy wil he. Dieselfde met my ma. Maar die hele spul van hulle is elke Sondag in die kerk.
Oukei - genoeg van my. Hier’s my probleem:
Ek bly in 'n klein dorpie in Noordwes. Die hele geloof-ding het my verbygegaan, soos ek gese het. Ek is maar net te dankbaar vir die stil Sondaeoggende wanneer ek die enigste ou in die SPAR is om my weeklikse inkopies te doen. Waar die ander mense heen is, is nie my saak nie. Maar nou het ek twee kleintjies, en nou raak die storie 'n bietjie meer persoonlik. My oudste word nou in Desember 5. Sy is vreeslik slim, sy’t haarself geleer somme maak (oukei, die basics - but still), sy lees en skryf al in rukke en stote, en sy maak haar ouers baie trots. Maar sy is geweldig sensitief. Soos in erg. As iets net nie is soos dit behoort te wees nie, as iemand net skeef vir haar kyk, as dinge nie werk soos sy wil he dit moet werk nie, dan is dit snot en trane.
Sy kom nou huistoe van die kleuterskool af, en elke tweede dag het hulle 'n nuwe Jesus-liedjie geleer. God dit, God dat. Dan die duiwel wat haar gaan straf as sy stout is. Allerhande stront wat hulle deur die oorywerige happy-clappy tannie by die kleuterskool geleer word. Ek het al oorweeg om haar daar uit te haal, maar weens my en my vrou se professionele skedules kan ons nie anders as haar by die skooltjie hou nie. Dit, en dat haar maats daar is. En sy het lank genoeg gesukkel om maatjies te maak soos dit is. Die ding is, ek weet ek kan ook nie vir die tannie by die skool gaan se om op te hou met die crap nie, of om ten minste net nie MY kind met die bog te indoktrineer nie, maar ek weet sy sal dan geviktimiseer word en dit sal haar breek.
My dogtertjie het al 'n paar keer huistoe gekom en my met 'n baie ernstige uitdrukking op die gesig gevra waar die hel is. Sy weet waar’s die hemel - sy wys reguit boontoe na die naaste groot fluffy wolk. Julle ken die storie. My kind word nou belas met al die onnodige skuldgevoelens en paranoia en stront wat ek gehoop het haar gespaar sal bly.
Hier’s my plan:
Ek kan haar nie wegvat uit die skooltjie nie. Besides, wanneer sy laerskool toe gaan, gaan dieselfde ding maar net aan. Ter wille van haar baie breekbare klein sielietjie dink ek op die kort termyn is dit belangrik vir haar om ‘te doen wat die maats doen’. Sodat sy nie uitgesluit voel nie. 'n Mens kan lag vir groepsdruk, maar op haar jare dink ek is dit bitter belangrik - belangriker, selfs, as die wete dat sy met 'n klomp stront besig is. Wat ek wel gaan doen, is om haar van vroegs af te leer krities dink. Ja, dat sy die halleluja-liedjies saam met haar maats sing, maar uiteindelik tot dieselfde gevolgtrekking as ek kom toe ek op skool was. Sy gaan op een of ander stadium besef hoekom sy dan Sondagoggend by die huis is. En ek dink haar ontgogeling met die hele storie gaan omtrent so traumaties wees as wanneer sy uitvind dat die tandemuis nie bestaan nie. Dis nog 'n illusie wat ek haar nie ontneem nie, en waaraan ek lustig meedoen. En dan, uiteindelik, of dit in die volgende tien of vyftien jaar gebeur, gaan sy in elk geval meer waarde aan die geloofskwessie heg, omdat sy self tot daai konklusie gekom het.
Dis my plan. Ek wil net weet of iemand hier al deur dieselfde drama met 'n oorsensitiewe kind is?